Διαδικασία μισθωτικών διαφορών
Διαδικασία μισθωτικών διαφορών των άρ.614 παρ.1 και 615 έως 620 του ΚΠολΔ/ έκδοση οριστικής και προδικαστικής απόφασης από το Ειρηνοδικείο Αθηνών υπέρ της εντολέως μας: αγωγή του εκμισθωτή με αίτημα την καταβολή αποζημίωσης λόγω φερόμενης παράνομης χρήσης του μισθίου αλλά και διαφυγόντος κέρδους
Σε αγωγή του εκμισθωτή ιδιοκτήτη με αίτημα την καταβολή αποζημίωσης λόγω φερόμενης παράνομης χρήσης του μισθίου αλλά και διαφυγόντος κέρδους, ενάχθηκαν από κοινού τόσο η μισθώτρια (εντολέας μας) όσο και ο σύζυγός της – καίτοι δεν υπήρξε συμβαλλόμενο μέρος της επίδικης μίσθωσης.
Η υπόθεση αυτή αφορά μία ιδιάζουσα μορφή μισθωτικής διαφοράς με σφοδρή και μακροχρόνια αντιδικία, κατά την οποία συνέβησαν τα εξής: Η μισθώτρια και εντολέας μας, αφού αποβλήθηκε βίαια και αναγκαστικά από το μίσθιο λόγω άδικης, παράνομης και άκυρης εκτέλεσης, επανεγκαταστάθηκε σε αυτό με δικαστική απόφαση «κατ’ επαναφορά πραγμάτων στην προτέρα κατάσταση» λόγω του ότι σύμφωνα με το Δικαστήριο είχε καταστεί δεδικασμένο από προηγούμενες αποφάσεις Εφετείου και Αρείου Πάγου τόσο ως προς την διάρκεια της μισθωτικής σχέσης ως ορισμένου χρόνου όσο και ως προς την προκαταβολή μισθωμάτων για το διάστημα που απέμενε έως την αρχικώς συμφωνηθείσα λήξη της μίσθωσης, κατά το οποίο όμως διάστημα δεν εξαντλήθηκε η συμφωνηθείσα χρήση του μισθίου λόγω της έξωσής της. Δηλαδή επρόκειτο για διάστημα 18 μηνών. Συνεπώς, για το διάστημα από την επανεγκατάστασή της στο μίσθιο και έως την πάροδο του 18μήνου (που είχε προπληρωθεί και ουδέποτε χρησιμοποιηθεί λόγω παράνομης έξωσης) η μισθώτρια έκανε χρήση του μισθίου κατ’ επαναφορά των πραγμάτων στην προτέρα κατάσταση άνευ μισθωμάτων, για τον δε εφεξής μετά την πάροδο του 18μήνου χρόνου, κατόπιν εμπρόθεσμης καταβολής των μισθωμάτων.
Υπό τα ανωτέρω δεδομένα, ο εκμισθώτης άσκησε αγωγή (του άρθρου 601 ΑΚ) κατά της εντολέως μας και του συζύγου της, αιτούμενος να του καταβάλλουν ευθυνόμενοι αλληλεγγύως και εις ολόκληρον α) ως αποζημίωση χρήσης για το εφεξής μετά τη λήξη του 18μήνου διάστημα και έως την εκδίκαση της αγωγής του (ήτοι για 12 μήνες) βάσει ποσού που όμως υπερβαίνει το ύψος του συμφωνηθέντος μηνιαίου μισθώματος κατά παράβαση νόμου, και β) διαφυγόν κέρδος, ισχυριζόμενος εντελώς αόριστα, την ζημία του από την έως τότε παρακράτηση του μισθίου με την είσπραξη του μεν συμφωνηθέντος αλλά κατά την δε κρίση του μικρότερου μισθώματος από εκείνο που θα αποκόμιζε αν εκμίσθωνε το ακίνητο σε έτερο τρίτον μισθωτή. Σημειωτέον, ότι ο ίδιος ουδέποτε έως τότε επιδίωξε δικαστικά την αναπροσαρμογή του μισθώματος!
Τελικώς με την απόφασή του, το Ειρηνοδικείο Αθηνών αφού δέχθηκε όλους τους ισχυρισμούς μας: α) απέρριψε την αγωγή του αντιδίκου εκμισθωτή για έλλειψη παθητικής νομιμοποίησης κατά το σκέλος που απευθύνθηκε στον σύζυγο της εντολέως μας με την ειδική κρίση ότι «η ένδικη μισθωτική σύμβαση συνήφθη μεταξύ του ενάγοντος και της πρώτης των εναγομένων, χωρίς η συμφωνία περί της χρήσης του μισθίου ως κατοικία της ίδιας, αλλά και του συζύγου της – δεύτερου των εναγομένων, να καθιστά τον τελευταίο συμβαλλόμενο μέρος αυτής.», β) απέρριψε την αγωγή του αντιδίκου καθ’ ο μέρος αφορά την εντολέα μας, ως απαράδεκτη λόγω αοριστίας ως προς το αφορών στο διαφυγόν κέρδος αιτούμενο κονδύλι, και γ) ανέβαλε κατά τα λοιπά τη συζήτηση κατ’ εφαρμογή του άρθρου 249 του ΚΠολΔ, μέχρι να εκδοθούν οριστικές αποφάσεις επί των εκκρεμουσών στο ένδικο διάστημα δύο εφέσεων της εντολέως μας με τις οποίες είχε σε πρότερο χρόνο στραφεί για παράβαση δεδικασμένου και καταχρηστικότητα κατά συναφών με την παρούσα δίκη πρωτόδικων αποφάσεων υπέρ του αντιδίκου.